Bella-Fee was het zusje van Vlas en Vlo. Als de drie Stumpertjes kwamen ze bij ons binnen, geveld door Herpes en met verschrikkelijk ontstoken ogen.
Onze kleine Fee was er het ergste aan toe... Eén van haar oogjes was zo gezwollen dat het volledig buiten haar oogkas puilde.

Onze goede zorgen en de geplande operatie konden haar niet meer redden..
De dierenarts belde ons op terwijl Fee nog onder narcose was. De ontstekingen waren naar binnen geslagen en haar hersentjes waren aangetast...

Na overleg hebben we besloten om haar verder lijden te besparen en haar de eeuwige slaap te schenken. De laatste dienst van liefde die we haar konden bewijzen..

** VERWACHT EN TOCH ZO ONVERWACHT **

Regendruppels verblinden de nacht.. 
Plots was het einde gekomen..
Tranen blinken op jouw zwarte vacht.
Een fluisterend stil..
Tot ziens in onze dromen.


 Vaarwel kleine meid..
Vaarwel op zonnestralen.
Zoals je ziel.
Zo zal je zijn..

Vrij en gevleugeld.
Als een vlinder in de maneschijn.


............. Rust zacht Tipsy .........


We moesten haar laten gaan, ons kleine vechtertje..
Het leek zo goed te gaan met de nieuwe medicijnen. Voorzichtig waren we positief gestemd. 
Vanavond zat ze zelfs nog rechtop en ze stortte zich vol enthousiasme op haar laatste avondmaal.... Toen ging het plots mis.. zomaar ineens, na die laatste hap.
Zo snel...
Haar temperatuur daalde tot 35,5 graden, haar ademhaling ging snel, langzaam trokken ook haar slijmvliezen van roze naar bleek en geel weg. De dierenarts werd op de hoogte gesteld.
Haar hartje bleef echter krachtig slaan en met de nodige lichaamswarmte en dekentjes liep haar temperatuur weer een graadje op. 
Ze bleef vechten, maar haar lijfje was volledig op..
Toen haar hartje steeds onregelmatiger ging slaan en haar heldere oogjes de glans van pijn lieten doorschemeren zaten we dan ook al, zo goed als, op de snelweg richting onze dierenarts.

We willen dierenarts Brecht, van dierenkliniek de 4Voeter, bij deze bedanken voor al zijn inzet en de zichtbare liefde voor de dieren waarmee hij werkt. Het was een rustig, vredig en respectvol afscheid van een ijzersterk poezenmeisje..
Haar pootafdruk in gips en vele mooie, lieve, vertederende momenten zullen ons altijd aan haar herinneren.

(Tipsy is gestorven door FIP)

** ...............VLAS..............**

Je was mijn kleine, grote vriend.
En plots was je er niet meer.
Zomaar, ineens, onbegrijpelijk.

Je kwam nog een laatste knuffel halen.
En toen was het gedaan.
Voor mijn ogen zag ik je gaan.
In mijn armen ben je gestorven.

Zomaar ineens, weggerukt uit het leven.
Mijn kleine, grote vriend.
Altijd zoveel liefde te geven.
Kopstootjes en liefdesbeetjes.
Wat zal ik ze missen..


 We kunnen het nog niet bevatten..
We hebben er nog geen plekje voor,
we kunnen de woorden nog niet vinden
die jou toebehoren…

Rust zacht kleine, grote vriend.
Rust zacht, lieve Vlas…

Ik dacht dus, dat ik me ondertussen wel gewapend had.. Altijd doet het pijn en altijd doet het verdriet, maar je troost je met het feit dat het leed geleden is en de dood een verlossing kan zijn, dat alleen wij treurend achterblijven tot het een plekje heeft gekregen in ons hart.

Maar soms komt er zo’n dier in je leven, dat zich direct aan je vast weet te klampen en je als een schaduw volgt.
In die korte tijd had Vlas, met zijn enorm sterke persoonlijkheid, onze harten veroverd.
Hij koos mij als zijn vriendje en was niet bij me weg te slaan. Op schoot op de bank, in mijn gezicht als hij zijn aandacht niet kreeg. Op tafel tijdens het eten. Snuivend en snoevend op zoek naar die lekkere geuren. Schrokkend en grommend bij de lekkere hapjes want delen was niet zijn sterkste kant. Zeurend en klagend als hij zijn zin niet kreeg. Zielig en vragend piepend, want de weg naar boven was zoveel makkelijker dan omlaag.
Vlas was overal en je kon niet om hem heen..

We kregen geen tijd om ons voor te bereiden op zijn lot. Een lot dat niemand had verwacht..
Hij had al zoveel overwonnen en leek sterk in heel zijn wezen. De dierenarts maakte zich ook geen zorgen, die red het wel hoor. Vlas die zat maar wat te grommen.

Maar het joepie spuitje sloeg niet aan en de medicijnen dropen langs zijn kin.
Toch was zijn temperatuur weer normaal en hij leek niet achteruit te gaan.
De hele dag lag hij te slapen op de keukenstoel, toegedekt met een dekentje, wat hij telkens afgooide en ik, telkens weer, liefdevol over hem heen legde. Vlas.. Echt Vlas!

18.30 uur Loode had overgewerkt en ik verwachte hem elk moment thuis. Ik zat op de bank en Vlas kwam vanuit de keuken naar me toe om een knuffel te halen. Eén klein moment zag ik dit als een vooruitgang, want het was de eerste keer die dag dat hij, uit zichzelf, van zijn stoel kwam.
Maar hij vond zijn draai niet, kon de aanraking niet verdragen en stommelde de bank weer af.

Mijn nekhaartjes gingen overeind staan. Iets was anders en het was goed mis.
Ik volgde hem op zijn zwalkende weg naar de kattenbak en even bad ik voor een plasje, maar hij ging liggen, stond weer op, liep de bak weer uit, schudde met zijn hoofdje, zwalkte, viel, krabbelde weer overeind.

In mijn armen, elektrisch dekentje erbij, zijn temperatuur was weer plots gedaald naar 36,6, hij lag op zijn zij, snakte naar adem. Inmiddels was het iets voor 7 en Loode was nog niet thuis..
Ik diende Vlas met spoed vocht toe en belde Loode, die stond met autopech langs de weg. Net nu.. Ook de dierenarts was onbereikbaar en onbereikbaar ver weg… De dag van allerheiligen..
Het telefoontje duurde nog geen minuut en in die minuut ging Vlas razendsnel bergafwaarts..
Zijn slijmvliezen waren bleek en vervolgens stopte hij met ademen..

Bijna een half uur heb ik mond op mond beademing gegeven, in de hoop dat hij de kracht zelf weer zou vinden. Zijn hartje bleef maar kloppen, langzaam, maar met regelmaat. Mijn eigen hart klopte vele malen sneller.. In mijn keel.. In heel mijn wezen..

Abigail, gealarmeerd door een telefoontje van Loode, arriveerde rond half 8 en gaf mij de moed om Vlas te laten gaan. Zijn hartje stopte even later.. Mijn leven stond even stil..

En zo zit ik hier, nog steeds met tranen in mijn ogen, vol ongeloof en vol verdriet.
Een onwezenlijk gevoel dat ik dat kleine grijze ventje niet op zal zien groeien tot de grote stoere kerel die hij leek te worden..

Vanmorgen hebben we het verdrietige nieuws aan de dierenarts doorgegeven. Ook hij was behoorlijk uit het lood geslagen. Hij had dit nooit verwacht en kon ons ook niet vertellen waar het mis is gegaan.

Misschien was het toch nog de Herpes die nu, na de operatie en door een verlaagd immuun systeem, genadeloos om zich heen sloeg? Misschien was er meer aan de hand in dat kleine lijfje waar wij geen weet van hadden? We zullen het nooit weten…

Hij heeft zijn leven geleefd, genoten van zijn terugkerend zicht en alle avonturen die hij deelde met Vlo en de andere Vachtjes. We hebben geknuffeld en samen gegeten en de laatste nacht heeft hij aan onze zijde doorgebracht. Met zijn laatste kracht en energie kwam hij afscheid van mij nemen met een knuffel en een knor. Hij wist dat het zijn tijd was en hij had er vrede mee, hij liet zich gaan…

Overleden op 1 november, allerheiligen, de dag van de dood, Dia de los Muertos… De dag om de doden te eren..

Een deel van hem zal altijd bij ons blijven, voortleven in de Vachtjes en in onze harten.
Onbereikbaar ver, maar toch ook heel dichtbij.
We slikken.. we knipperen de tranen uit onze ogen… Het leven gaat door.. De zorgen gaan door..
Maar… Met Vlas altijd in onze gedachte..

Zo lang gewikt en gewogen. Tot op de dag van vandaag..
Geen besluit wat zomaar even is genomen.. 

Maar toen de tijd van afscheid was gekomen.. 
Was het moment ook daar.
Zijn hele leven heeft hij gevochten..
Zijn hele leven… Zonder klacht of bezwaar.
Hij heeft liefde gekend en liefde gegeven.. 
En iedereen die hem leerde kennen werd diep door hem geraakt. 

De fonkeling in zijn wijze ogen..
Dat... meer dan zijn unieke ziekte... 
was wat hem zo bijzonder maakt.

Het is goed zo.. Laten we samen onze tranen drogen.
Zijn pijn is gedaan. 
Voor altijd in onze harten, laten we hem zachtjes gaan.


......Vaarwel Klumpke......


Klumpke was uniek. Dat is een ding wat zeker is!

Zes jaar heeft het geduurd om er achter te komen wat hij onder de leden heeft.
Zes jaar van pijn, voor hij in Augustus 2013 in ons midden kwam. We hebben geen moment getwijfeld om actie te ondernemen. Pijnbestrijding en een diagnose waren prioriteit nr 1!

Klumpke werd geboren met vreemde vergroeiingen aan zijn voetzooltjes, teenkussentjes, oren, neus, mond en zelfs op zijn staart!
Het leken wel hoorns van een schaap of de hoeven van een paard! Het was duidelijk dat het hem heel veel ellende, pijn en ongemak bezorgde..  Een hele lijst aan testen hebben we doorlopen en eindelijk weten we de naam van zijn aandoening: Familiar footpad hyperkeratosis. Nog nooit bij katten gezien!

Zijn case ging de hele wereld over, vele specialisten bogen nieuwsgierig hun hoofd over de onderzoeksresultaten, maar niemand kon Klumpke van zijn erfelijke aandoening genezen...
Het operatief verwijderen van zijn verharde voetzooltjes bood geen uitkomst.. De woekeringen kwamen sneller terug en breidde zich langzaam maar zeker verder uit.
Zelfs de zwaarste pijnmedicatie kon op een gegeven moment zijn leed niet verzachten en zijn ogen spraken boekdelen.

Tot op het einde hield hij hoop, altijd optimistisch gestemd, nu was hij klaar voor zijn volgende reis.
Dankbaar voor alle liefde en dankbaar voor de mooie tijd, verliet hij vredig deze wereld voor een pijnloos bestaan aan de andere kant van de regenboogbrug.

** EEN VERHAALTJE VOOR VOETJES **

Vrouwtje? Vrouwtje ? slaap je nog?
goeiemorgen kleine Voetjes, ben je klaar voor een nieuw avontuur?
Nog niet vrouwtje, ik wil nog even knuffelen en genieten, misschien wel een ontbijtje op bed!
lief krijgertje van mij..

Weet je nog vrouwtje, toen ik heel klein was?
Wil je me dat verhaaltje nog eens vertellen?
natuurlijk monstertje..

Het was september 2010 en ik had net een hele verdrietige tijd achter de rug.

Een tijd waarin veel van mijn harige vriendjes aan een nieuwe reis begonnen.
Waarom ging jij niet mee op reis vrouwtje?
Daar waar zij gingen kon ik niet gaan lieverd.. Soms komt de tijd van afscheid nemen heel plots, dan heb je je doel hier bereikt..

Was je erg verdrietig vrouwtje? Ik wil niet dat je verdrietig bent..
Ja kleine vriend.. ik was heel verdrietig… Maar toen kwam jij!
Precies op dat moment dat ik je nodig had.

Vertel, vertel!
ssst, sluit je ogen maar, dan vertel ik het je.
Oke..

Je was gevonden in het struikgewas, luid schreeuwen.
Een klein hoopje zwart van een paar weekjes oud.
Ik sloot je in mijn armen en wist direct dat jij heel speciaal was…

Ik gaf je de naam Voetjes omdat je op je eigen teentjes sabbelde.
Dat kalmeerde je en dat waren de enige momentjes dat je niet luidkeels om aandacht vroeg.
Ik was toen ziek hé vrouwtje?
Och monstertje toch.. je was aldoor ziek… maar niemand wist waarom..

Er waren tijden dat je dagen niet wilde eten en toen je eenmaal begon te lopen,
liep je aldoor rondjes.
Hihi, dat is wel een beetje vreemd, vrouwtje!
Ja, krijgertje, maar je vond je weg toch en sloeg je overal doorheen..
Je snurkte en reutelde als een koffiezetapparaatje en we noemde je liefkozend Darth Vader. Eerst dachten we dat je een poliep in je keel had, veel later kwamen we er achter dat je een anatomische afwijking had. Een ‘omgedraaide huig’ als het ware.

Wat heb ik me vaak zorgen om jou gemaakt..

Maar ik was sterk hoor vrouwtje! Vertel dan hoe sterk ik was!
Je was heel sterk mannetje! Zo sterk dat we je met 4 man nog niet onder bedwang kregen bij de dierendokter! Je kreeg een roesje zodat we in je mond konden kijken en foto’s van je konden laten maken.
Je had een harde verdikking in je kaak en je werd geopereerd. Dat was in mei 2012, weet je nog?
Ja vrouwtje, want daarna kreeg ik heel veel lekkere hapjes!!
Ja lieverd, we organiseerde zelfs een benefiet bbq voor jou en jij gedroeg je als een echte ster!

Bbqen was ook jouw favoriete gelegenheid! Volop stokbroodjes om te jatten en brandende theelichtje om te stelen. Als toetje nog een mondvol popcorn na. Wat was je toch een ondeugd!
Jouw ondeugd toch vrouwtje?
mijn ondeugd lieverd.. en die van vele anderen..

Jij was het begin van Villa Vacht..

En Toen vrouwtje? En toen?
Toen Voetjes, toen werd je alsnog een grote stoere vent!
Jij was de baas over iedereen, groot of klein.
Zelf de honden konden niet tegen je op en het magnetisch kattenluik hield jou niet tegen.
Slimmerd!!

Elke avond sliep je in mijn armen. Op mijn armen.. En o wee als ik mij durfde te bewegen!
Mijn twee handen op jouw buik.

Maar net toen we dachten dat de zorgen voorbij waren viel me op dat je zoveel moeite had met springen. De dierendokter kon niets vinden….. Een week later brak je, je knie. Onmogelijk Voetje!
Dat weet ik nog vrouwtje, ik kon er echt niets aan doen.. Het gebeurde spontaan!
Dat weet ik lieverd, want toen het gebeurde sliep je bij ons op de slaapkamer.

Je werd geopereerd, maar de constructie bleef niet zitten en een week later moest je weer onder het mes.. 6 weken moest je beweging beperkt worden.. Wat had ik met je te doen..
Ik heb toen Villa Zonlicht gebouwd, zodat je wel een luxe rustresort had, veel beter dan een bench toch?
Ja vrouwtje…

Toen je eenmaal langzaam wat meer vrijheid kreeg sloeg het noodlot weer toe en brak je, je andere knie op precies dezelfde onverklaarbare wijze..
Ditmaal ging de operatie wel in één keer goed, maar je zou voortaan zonder knieën door het leven gaan.
Langzaam werd je depressief.. Je wilde niet meer eten en je ogen stonden dof.
Ik was heel erg ongerust..
Sorry vrouwtje, dat was niet mijn bedoeling, daarom ben ik ook weer gaan eten..
Dat weet ik lieverd, je werd weer mijn dappere krijger en je hebt heel goed je best gedaan!

Na dik drie maanden mocht je eindelijk weer rondlopen en dat deed je!
Je moest ons zo nodig laten zien hoe goed je kon rennen en klimmen!
Ik was een racemachine vrouwtje! Ik scheurde door alle bochten!!
Ja monster en wij hielden ons hart vast! Maar met een grote glimlach op ons gezicht.

Dat was begin dit jaar. Weet je nog? Dat is niet eens zo heel lang geleden..
Nee.. Nog niet zo lang geleden.

We hebben een fijne zomer gehad samen, hé Voetjes?
Ja vrouwtje, Ik lag zo graag op de schommelbank die jij gemaakt had.
Klopt lieverd, daar vond ik je al in de vroege uurtjes, wachtend op de eerste zonnestralen die je zwarte velletje verwarmde.
Een fijne zomer..

Wat een avonturen hebben wij samen beleefd vrouwtje!
Ik was altijd bij je in de buurt, ja toch?
Zo is het ventje..

Maar toen kreeg ik weer pijn aan mijn tandjes..
Je zacht Vachtje.. Je tandjes waren slecht en de dokter heeft ze eruit gehaald.
Maar toen ging alles pijn doen vrouwtje… Waarom?

Ja lieverd.. Je had ook pijn aan je achterpootje en daarna aan je voorpootje, maar dat ging ook weer over weet je nog?
Ja, dat weet ik nog.
Ik weet nog dat we samen op avontuur gingen en samen de knutselkamer hebben opgeruimd! Dat was leuk hé vrouwtje? Wat hadden we een plezier samen!!
Dat was een heerlijke dag Voetjes… En wat maakte je me aan het lachen toen je in slaap viel in de grote berg kussenvulsel! Ik was bijna over je gestruikeld!
Dat lag zo lekker zacht vrouwtje!
Dat geloof ik lieverd!

Maar vrouwtje…
Waarom ben ik nu dan bij de dokter?
En waarom komt dat gekke buisje uit mijn pootje?
Ik voel me niet zo lekker vrouwtje…
Waarom doet alles pijn?

Ja.. Waarom.. mijn dappere, dappere krijger…
Hier eindigt het verhaaltje van jou en mij.
Jij hebt je doel bereikt… Jij mag nu ook op reis.
Op reis? Zonder jou vrouwtje?
Ja lieverd…Weet je nog hoe dit verhaaltje begon? Waar jij heen gaat kan ik niet volgen.
Mijn doel hier is nog niet bereikt, maar ik zal altijd aan je denken
Want jij wees me de weg die ik moet gaan.
Ben je verdrietig vrouwtje?
Oh.. Voetjes… Een beetje wel..
Een beetje veel..


Voetjes… Klein monstertje..
Dappere krijger..

Sluit je oogjes en laat je gaan.
Nestel je in mijn armen, geef me nog een kus.
Nog even volhouden lieverd en dan is je pijn gedaan..
Zo eindigt dit verhaaltje dus…

Dag dappere Voetjes…
Dag vrouwtje..

We zullen je missen…

14 november 2013 omstreeks 18.30 uur hebben wij afscheid genomen van ons monstertje Voetjes..
De bloeduitslagen wezen op natte FIP..
Zoals uit het verhaal ook blijkt, was Voetjes heel bijzonder voor ons.
Hij was het begin van Villa Vacht.
Zijn kracht en moed hebben mij net zo vaak op de been gehouden als ik hem op de been geholpen heb.
We zullen zijn streken enorm missen… Zijn zwarte glanzende vachtje en de sprekende blik in zijn ogen.
Voetjes leeft voort in onze harten.. In de Voetjes Veiling, de Geluks-Voetjes en in ‘de schaduw van Voetjes’ die bij vele de vensterbank siert.
Voor altijd in ons hart.. De ware kracht van Villa Vacht..

** ENYA **

Je kwam in ons leven, met ogen groot van angst.
Je stelde je open voor onze liefde en nam die gretig in ontvangst.
Voor iedereen was je heel bijzonder,
maar voor ons was je werkelijk waar… Een wonder..

Als sneeuw die smelt voor de zon..
zoals jij je angsten overwon…
maar ook de snelheid waarmee je dit leven weer verliet
ons achterlatend vol van verdriet.

** RUST ZACHT KLEINE VRIEND **

Met een laatste zucht, kijken we op 7 mooie jaren terug. 

Pike in zijn jonge jaren.. speels, dartel en in zijn sas. 

Pike zoals we hem kennen.. Pike zoals hij was.

Vanavond namen we in alle rust afscheid van ons dartele vriendje. Hij was klaar voor zijn laatste reis. De reis naar de eeuwige groene velden van de regenboogbrug. Vredig nam hij afscheid van ons en deze wereld en met een laatste zucht liet hij zich gaan.

Vaarwel Pike en tot ziens 

** SLAAP ZACHT LIEF MANNETJE **

We hebben in stilte geluisterd, toen jij ons je laatste wens hebt toegefluisterd.

Je hebt ons laten weten, dat je ons nooit zal vergeten.

We wisten waar je op doelde, omdat we het beide zo voelde.

We waren ons er van bewust en hebben je een laatste maal vaarwel gekust..

Terwijl tranen in onze ogen blonken, hebben we jou de rust en vrijheid geschonken..

Ik voelde je laatste ademtocht, die zich met een trilling, een weg langs mijn vinger zocht..

Het is goed zo liet je ons weten..

En wij zullen jou ook nooit vergeten..

*****  *****

Vanavond hebben we afscheid genomen van Wander..

Over 2 dagen zou hij 2 jaar zijn geworden.

Mounya leerde ons echter deze mooie wijsheid:

* You don't have to live a long life, to live a full life *

Wander heeft 2 mooie jaren geleefd, omringt door vriendjes, liefde en zorg. Hij heeft veel kansen gekregen en met vier pootjes gegrepen. Van een kitten dat zich amper voort kon bewegen, groeide hij op tot een grote kerel die vele harten wist te stelen.

Hij heeft intens genoten van zijn badjes en knuffelsessies en wij zijn dankbaar dat hij zijn leven met ons heeft willen delen.

Rust zacht Wander!!

Wanders verhaal:

Wander is als foetus in de baarmoeder besmet met toxoplasmose, De gevreesde ziekte onder zwangere vrouwen, waar onterecht de kat vaak als schuldige aangekeken wordt, terwijl rauw vlees een vele grotere boosdoener is!

Wat heeft deze besmetting voor Wander betekend?

Wander heeft neurologische problemen en een ontwikkelingsachterstand. Ondanks dat zijn mooie oogjes, helder de wereld inkijken, registreert hij geen beelden. Met andere woorden, Wander is blind.

Een normale blinde kat kan zich prima redden. Vaak heb je niet eens direct in de gaten dat de kat blind is!

Doordat Wander ook een ontwikkelingsachterstand heeft is het bij hem echter van een iets andere orde..

Je zou Wander kunnen vergelijken met een geestelijk gehandicapt kind. Over het algemeen is Wander een ontzettend knuffelbeertje. Hij vind het heerlijk om rondgedragen te worden of op zijn rug op schoot te liggen terwijl je aan zijn tenen friemelt. Maar Wander kan ook een echt ochtendhumeur hebben! Dan loopt hij schreeuwend door huis, botst overal tegenaan en is kwaad op alles en iedereen die hij tegen komt! Als je hem dan aanraakt of oppakt klauwt hij om zich heen, grijpt hij je vast en zet zijn tanden in alles wat binnen bereik komt! Net zoals een gehandicapt kind, kent ook Wander zijn eigen kracht niet! En dat 'ochtendhumeur' kan trouwens net zo goed 's middags of 's avonds plaats vinden!! Ook met eten is het oppassen geblazen, uit het niets slaat hij om zich heen en gooit de hele voerbak omver!

Normaal gezien kan Wander zich, op zijn eigen manier, best redden. Hij loopt door huis, botst af en toe zijn hoofd, maar dat stoort hem niet. Zodra de tuindeur open gaat spurt hij als een razende op het kiertje af om een ommetje in de tuin te maken en hij weet mij altijd wel te vinden.

De kattenbak is helaas andere koek.. Wander draait zijn worsten gewoon daar waar hij op dat moment staat, zit of ligt! Gelukkig is de schoonmaakploeg nooit ver weg! 

Van persoonlijke verzorging heeft Wander geen koek gegeten, dat klusje laat hij liever aan ons over! Gelukkig is dit één van die uitzonderingen van een kat die geen hekel heeft aan water! Wander geniet van zijn lekker warme badje.

Zo nu en dan krijgt hij het plots op zijn heupen en schrikt hij van een normaal en dagelijks geluid. De schrik wordt snel overwonnen, of, als er opvolgend enkele schrikmomenten gebeuren, slaat het door in een paniekaanval. Tijdens zulke (sporadische) aanvallen vliegt hij door het huis en botst hij overal tegenaan. Hij is dan helemaal de weg kwijt en is moeilijk tot positieve te brengen.

Voor zijn eigen veiligheid heeft hij daarom een eigen villa gekregen. Hier mag hij in vertoeven als wij van huis zijn en als hij zijn rust nodig heeft.