Toen ik, in December 2012, deze website heb opgezet, koos ik er bewust voor om niet te zeer uit te wijden over mijn lichamelijke en geestelijke 'mankementjes'.
De redenen waren dat ik geen medelijden wilde wekken, maar ook omdat ik bang was dat buitenstaanders het niet zouden kunnen begrijpen.

Ondertussen ben ik tot het besef gekomen, dat mijn verhaal juist voor vele een inspiratiebron is of kan zijn en ondanks dat er altijd mensen zullen zijn die hun vraagtekens zetten bij mijn beperkingen, heb ik nu het lef gevonden om lichaam en geest bloot te leggen op het world wide web.. 

Daar gaan we dan...

Al sinds mijn jeugd loop ik eigenlijk wel met onverklaarbare, lichamelijke probleempjes en psychische eigenaardigheden die niet stroken met mijn zorgeloze jeugd en vrije opvoeding. Op psychische vlak heb ik me altijd, in zoverre weten te redden dat er nooit meer aandacht aan is besteed dan dat ik, als een beetje zonderling of apart gezien werd. Ondanks dat ik het oppervlakkig met iedereen goed kon vinden en nooit het mikpunt van pesterijen ben geweest, had ik nooit langdurige vriendschappen en voelde ik me onbegrepen en eenzaam. 
Pas toen ik het ouderlijk huis verliet bleek dat ik behoorlijk wat angsten met mij meedroeg. Angsten voor de buitenwereld, voor de mensen, voor nieuwe situaties en vreemde omgevingen.
Jaren heb ik alles kunnen verbloemen voor die buitenwereld.. smoesjes die ik zelf geloofde.. 'Ik durf niet', was bij mij standaard 'dat vind ik niet leuk' of 'daar heb ik geen zin in'. 
Ik had moeite mijn hoofd boven water te houden in deze grote mensen wereld en werd door alles overweldigd, maar ik begreep daadwerkelijk zelf niet waar het mis ging en hoe ik mijn diepe en tegenstrijdige gevoelens kon omschrijven. Hetgeen ik voelde was nog nooit benoemd!

Ik vond mijn rust en voldoening in het opvangen van de zwervers. Ik had dát nodig om mezelf te kunnen zijn. Voor de dieren en alleen voor de dieren, overwon ik mijn angsten en verlegde ik mijn grenzen.
Ergens ben ik echter te ver over die grenzen gegaan...
Ik zat volledig in de knoop met wie ik was, wat ik wilde en waarom alles zo'n gevecht was.
Dertig uur per week werken, in de snikhete en vochtige, rode kamers van de hommelkwekerij, de nodige relatieproblemen en daarnaast nog de zorg voor zo'n 20 katten en een hele kinderboerderij aan kleinvee, eiste uiteindelijk zijn tol. Ik kon letterlijk mijn ene voet niet meer voor de andere zetten....

Om nu de boel even in een stroomversnelling te zetten: Er volgde een jaar van lichamelijke onderzoeken en vechten voor erkenning, gevolgd door ontslag, relatiebreuk, een halve diagnose, een sprong in de diepte met een persoon die zich anders voordeed dan hij bleek te zijn, me dumpte voor,  hetgeen ik al 13 jaar, mijn hartsvriendin noemde en mij totaal beroofd van al wat ik had achterliet. Ik had al die tijd, zo hard gevochten om mijn geliefde harige vriendjes te houden en hij ontnam ze me (op een enkeling na) in een week tijd... Mijn ouders mochten de brokstukken oprapen.. Mijn lieve, lieve ouders, wat ben ik ze dankbaar voor hun onvoorwaardelijke steun en begrip! Ik werd 100% afgekeurd en ditmaal begon de zoektocht om uit het doolhof van mijn eigen innerlijke ik te komen.

We zijn ondertussen alweer heel wat jaren verder. Jaren waarin heel wat puzzelstukjes op zijn plaats zijn gevallen, waarin ik eindelijk, mijzelf, mijn kracht, mijn liefde en mijn geluk gevonden heb. Ik durf eindelijk mezelf te zijn, ondanks dat dit mij in sommige situaties ernstig beperkt en tegenwerkt.
Maar nog altijd is het vechten om erkenning, nog altijd kom ik mezelf vaak genoeg tegen. Nog altijd moet ik vechten voor mijn plekje in deze maatschappij en nog steeds staan mijn daadwerkelijke diagnoses niet zwart op wit...

Hierdoor heeft het UWV mij, begin 2012, weer gezond verklaard en is mijn WIA komen te vervallen.
Loode is het gevecht tegen deze onrechtvaardigheid aangegaan en heeft mij meegesleurd. Ik kan het niet anders omschrijven, want zonder hem, had ik zonder slag of stoot de strijdbijl neer gegooid.
Met mijn beperkingen is er namelijk geen beginnen aan, een kluwen wol zonder begin, de ene hoge muur na de andere.

Maar wat zijn nu die mysterieuze beperkingen en mankementjes die mijn makkelijke leventje, soms zo gruwelijk moeilijk maken?? Mijn officiële diagnoses luiden: Fibromyalgie in combinatie met hypermobiliteit en op psychische vlak: Agorafobie oftewel, plein/straatvrees en faalangst.

Helaas zijn we er inmiddels achter dat dit de lading niet volledig dekt, het plaatje niet compleet maakt en de puzzelstukjes niet op zijn plaats legt. We zijn inmiddels aan het testen voor het syndroom van Asperger in combinatie met ad(h)d en er loopt een nieuw lichamelijk onderzoek naar de bindweefselstoornis Hypermobiliteitssyndroom (HMS).
Bij deze voorzichtige diagnoses voelt het eindelijk, na al die jaren, alsof ik thuis kom!
Deze uitspraak is waarschijnlijk heel moeilijk te begrijpen voor iemand die zoiets nog nooit meegemaakt heeft...
Ik leg me daar ook maar bij neer en ga het niet proberen uit te leggen!

Wat ik wel kan proberen is uit te leggen waar mijn valkuilen liggen en waarom ik, hier thuis, wel (op het oog) goed kan functioneren en waarom het onmogelijk is om buitenshuis te werken.
Geloof me.... Ik heb het telkens weer opnieuw geprobeerd..

Een blik in mijn belevingswereld.

Het is de combinatie van het psychische en lichamelijke waar de clou zit..
Hoe graag ik het ook wil, ik kan geen betrouwbare werknemer zijn...
Zelf op goede dagen moet ik minimaal elk uur een kwartier met mijn benen gestrekt kunnen rusten.
Op een slechte dag is dit zelfs elk kwartier of elk half uur..
Mijn lichaam heeft dit nodig om weer op kracht te komen en mijn geest om tot rust te komen.

Ik ben vrij dwangmatig aangelegd en heb een hele sterke behoefte aan controle over elke denkbare situatie.
Elke afspraak die plots veranderd, belofte die niet nagekomen wordt of onverwachte gebeurtenis, maakt me van slag en vreet energie. De stress slaat vervolgens genadeloos op mijn lichaam en zorgt ervoor dat het lijkt alsof ik door een kudde paarden overhoop ben gelopen. Ik ben altijd aan het plannen en in de weer met to-do lijstjes, nooit tevreden met de hoeveelheid die ik gedaan heb gekregen en tijdens drukke periodes (die zich veel in mijn hoofd afspelen) slaap ik soms wekenlang maar een uur of 3 per nacht. Pijn, ronddwalende gedachten en zelfopgelegde druk houden me uit mijn slaap. 

Zodra ik buiten de deur stap, ben ik mijn gevoel van controle volledig kwijt! Een afspraak buitens huis is voor mij dus absoluut geen vanzelfsprekende zaak en vergt voorbereiding en planning.

Licht, geluiden, geuren, aanrakingen, bewegingen, sfeer. Ze komen genadeloos bij me binnen en eenmaal binnen zijn ze niet meer uit te sluiten. Ik hoor geluiden die andere niet horen of niet opmerken, acculaders piepen, statisch lading van apparatuur, de wind die door de bomen ruist en mijn gezicht teistert, zelf muziek is na een tijdje storend, zorgt dat ik niet meer kan denken, beheerst mijn denken...Strakke kleding, bh's, kreukels in bed, stugge of schurende stoffen. De flikkering in tl balken, een lampje dat zijn laatste uurtje brandt, de zon en schaduw van rijen bomen die zich te snel afwisselen in een rijdende auto...Mensenmassa's die om me heen drommen, kleding die tegen de mijne schuurt, incalculeren wat de volgende stap van al die mensen is, onverwachte gebeurtenissen die er voor zorgen dat ik uit mijn bubbel moet komen om normaal te kunnen reageren. Het bouwt zich allemaal op in mijn lijf en zorgt ervoor dat ik onrustig en geïrriteerd raak, mijn zintuigen zijn overbelast en ik krijg het idee dat ik, in mijn eigen lijf, tegen de muren omhoog kruip.

Mensen is ook een groot stuk moeilijkheid..Een ontmoeting, handje schudden, een knuffel of willen ze zoenen? Eén zoen? twee of misschien drie? Welke kant eerst, welke voet eerst, waar laat je je handen? Prikbaard, teveel parfum dat ik proef in mijn mond. Inschatten wat er achter de woorden schuilt, wat is gemeend? Hoe reageer je op gepaste wijze terug? Wat kun je wel en niet zeggen, waar ligt die onzichtbare grens? Constant nadenken over wat je tegen een ander zegt, mag zeggen, moet zeggen, hoort te zeggen en dan nog de mist in gaan! 
Als ik ergens bang voor ben is het om iemand te kwetsen, zelf gekwetst of verkeerd begrepen te worden. Elke confrontatie probeer ik uit de weg te gaan, want telkens als ik mezelf wil laten gelden krijg ik de wind van voren en kruip ik weer terug in mijn schulp..

Wat in mijn hoofd omgaat, is niet wat je ziet aan de buitenkant!!
Wat je ziet is een open en spontane meid en ja.. Tegenwoordig kan ik me soms ook zo voelen! Zolang ik me veilig voel, controle heb... De ene situatie is de andere niet. In mijn eigen veilige omgeving ben ik mijn beste ik, zolang ik me maar voor kan bereiden op hetgeen wat komen gaat! Als ik uit die omgeving gerukt wordt dan ligt het geheel aan alle omstandigheden, hoe ik op de buitenwereld overkom en in hoeverre ik nog kan functioneren. Soms klap ik volledig dicht en vreet ik mezelf in stilte van binnen op van schaamte.. Dan weet ik me geen raad en geen houding.

Sinds de start van Villa Vacht, de geheel onverwachte steun uit de meest onverwachte hoeken, al die vreemde mensen die zomaar mijn leven binnenstromen en notabene jaloers zijn op wat wij hebben....ik heb? Ik kan het niet begrijpen, maar ik ben elke dag dankbaar voor al die nieuwe mensen in mijn leven! Mensen die mij daadwerkelijk lijken te waarderen voor wat ik wél kan in plaats van focussen op wat ik allemaal niet kan!

Met Loode aan mijn zijde, Villa Vacht als mijn veilige have, stap ik heel voorzichtig uit mijn isolement en met nieuwe kracht en moed vervolg ik de weg waarvan ik al altijd heb geweten dat het mijn weg is in dit leven!

Elke dag is er wel een nieuwe bocht of berg die op me wacht en me uittest, dit verhaal schets alleen een beeld van mijn innerlijke ziel, niet van het onwillige lichaam waar het in zit, maar zolang mijn moed mij vergezeld op mijn pad en ik mijn doel voor ogen hou, ben ik sterker dan de pijn en sterker dan mijn lichaam!

....Kim....